De Verenigde Staten hebben als internationale grootmacht een enorme invloed op de wereldorde. Niet alleen hebben ze een van de grootste legers ter wereld, ook op diplomatiek gebied hebben ze veel invloed. De Amerikaanse president is daarmee een van de machtigste personen op aarde. Wat kunnen we verwachten van de presidentskandidaten op het gebied van buitenlands beleid?

Wat voor buitenlandse politiek zou Donald Trump voeren? Op dit moment is hij de grote kanshebber voor de Republikeinse nominatie. Wat betekent het voor de VS, haar buitenlandse politiek en dus voor de wereld als Trump het Witte Huis betrekt?

Tijdens een debat wordt er veel gespeeld met woorden om de waarheid zo creatief mogelijk te verkopen. Maar tegenwoordig wordt deze tak van sport bemoeilijkt door de factcheckers. Ieder debat controleerden wij een aantal feiten en ook het debat van gisteren bood weer genoeg stof om te checken. Waren de beide debaters wel helemaal eerlijk afgelopen nacht?

De peilingen zijn er verdeeld over wie er daadwerkelijk gewonnen heeft, maar de meeste media beschouwen het debat als gelijkspel. En terecht. Geen van beide kandidaten onderscheidde zich of blunderde hevig. Zowel Joe Biden als Paul Ryan deed wat hij moest doen. De achterban is daarom zeker gerustgesteld en grote veranderingen zullen op zijn vroegst plaatsvinden na het debat aanstaande dinsdag tussen Obama en Romney. Toch was het debat vannacht zeer onderhoudend en scherp.

Vannacht vindt het eerste en enige debat tussen de running mates van beide kandidaten plaats – dat u uiteraard hier volgt. Voor zowel Joe Biden als Paul Ryan staat er veel op het spel en beiden zullen tot de tanden toe gewapend zijn. De conventionele wijsheid dat dit debat er niet toe doet, lijkt dan ook niet op te gaan deze maal. Ryan hoopt de campagne van Obama de volgende klap uit te delen, terwijl Biden zal proberen de stijgende lijn van Romney om te buigen. Wat kunt u van het debat van vannacht verwachten?

Over twee weken debatteren President Obama en Mitt Romney over buitenlandse zaken. Gisteren Romney gaf alvast een voorproefje in een langverwachte foreign policy speech.

Barack Obama leek op buitenlands beleid geen kind te krijgen aan Mitt Romney, maar de president is nu in een lastig parket gebracht. De reactie van de president op de aanval op het Amerikaanse consulaat in Libië zorgt voor een aanhoudende stroom kritiek vanuit het Republikeinse kamp. Onder meer John McCain heeft gisteren zijn ongenoegen geuit tegenover CNN over het optreden van president Obama. Voor het eerst in een lange tijd wordt de Democraat weer in de verdediging gedrukt.

Nadat vorige week de Republikeinen hun partijfeest hielden, was het deze week de beurt aan de Democraten. Ook deze keer blikt VerkiezingenVS terug op de conventie met een aantal takeaways. “Clinton was het hoogtepunt van de conventie.”

Hoe belangrijk zijn de blunders die Romney tijdens zijn eerste echte buitenlandse tour als presidentskandidaat heeft gemaakt voor zijn kansen op het presidentschap? Zoals Laura Schabbing al aangaf in haar eerdere artikel over het onderwerp, is het zo dat er voor Romney net zoveel nadelen als voordelen aan de reis kleefden. En dat als de reis voorspoedig zou zijn verlopen. De reis verliep echter helemaal niet voorspoedig. In elk van de drie landen die de kandidaat aandeed ging wel íets fout. Maar hoe schadelijk is dat? Was het een noodlottige reis of een serie gewaagde statements?

Deze week kwam Obama een keer negatief en een keer met gemengde gevoelens ontvangen in het nieuws met zijn buitenlandse politiek. Het eerste was een fout van zijn kant, een fout die hem zeker stemmen kan hebben gekost. De tweede instantie is ingewikkelder en gaat over de openbaring dat Obama zelf de zogenaamde ‘Kill Lists’, oftewel doodlijsten met verdachten van terrorisme in andere landen, goedkeurt en laat uitvoeren. Dit nieuws mag dan in het buitenland met zeer gemengde gevoelens zijn ontvangen, en vele negatieve reacties hebben opgeroepen, maar in het eigen land heeft het zijn kansen eerder vergroot dan verkleind.

Een sterk herstel van de Amerikaanse economie lijkt noodzakelijk voor Obama’s herverkiezing. De Amerikaanse economie is onvermijdelijk verbonden met die van de Europa. Als de Europese economie worstelt met recessie en de eurocrisis, zijn de gevolgen ook direct voelbaar in de Verenigde Staten. De recente verkiezing van Francois Hollande in Frankrijk, een sociaaldemocraat in de belangrijke Duitse deelstaat Noord-Rijnland Westfalen en de opkomst van extreemlinks in Griekenland geven een verschuiving aan in het Europese crisisbeleid. Weg van de straffe bezuinigingen van Merkozy naar een meer positief groei beleid.

Nu de komende week de G-8, bestaande uit de oude economische grootmachten Groot Brittannië, Frankrijk, Duitsland, Italië, Rusland, de VS, Canada en Japan bijeenkomen om te praten over de wereld, is het te verwachten dat in ieder geval een deel van de gesprekken zal gaan over de eurocrisis en mogelijke oplossingen. Want hoe zien de beide presidentskandidaten deze oplossing eigenlijk voor zich?

China is in de ogen van veel Amerikanen op dit moment de grootste bedreiging voor hun land. Dit gevoel is zo sterk dat reeds meer dan de helft van de Amerikanen denkt dat de Chinese economie groter is dan de Amerikaanse, terwijl deze in realiteit nog niet eens half zo groot is. Economisch is China echter wel een enorm belangrijke partner voor de VS en in dat kader was minister van Buitenlandse Zaken Hillary Clinton eind april naar Beijng gekomen voor gesprekken. De verhoudingen tussen de twee grootmachten werden die dagen op scherp gezet toen de blinde vredesactivist Chen Guangcheng op 22 april zijn huisarrest ontvluchtte en op miraculeuze wijze de Amerikaanse ambassade wist te bereiken.

Europa en de Verenigde Staten hebben altijd een hechte, doch vaak ook moeizame relatie gehad. Het is de Oude Wereld tegenover de Nieuwe, scepticisme tegenover optimisme en voorzichtigheid tegenover puur zelfvertrouwen. In Europa wordt Amerika vaak omschreven als het ‘achterlijke neefje’ terwijl de Amerikanen de Europeanen zien als een slap zootje. Amerikanen zijn dom, ongeciviliseerd, luidruchtig, bemoeizuchtig en asociaal. Europeanen zijn lafaards, watjes, dromers, goddeloos en socialistisch. De beledigingen vliegen de oceaan over en weer. Toch is er heel veel dat de twee continenten verbindt en hebben positieve relaties meestal de overhand.

Deze week een onderbreking in de landenreeks. Nu het vrijwel zeker is dat Romney het tegen Obama gaat opnemen zijn enkele opmerkingen en kanttekeningen van belang. Ik schrijf hier elke week een artikel over de rol van de buitenlandse politiek op de Amerikaanse presidentsverkiezingen en ik zal dit ook zeker blijven doen tot november, maar... Er moet een grote ‘maar’ geplaatst worden bij dit onderwerp. Het is namelijk zo dat de Amerikaanse burger vrijwel geen zier geeft om buitenlandse politiek. Dit is een politiek gegeven. Gemiddelde kiezers houden zich niet bezig met gecompliceerde buitenlandse kwesties. Maar waarom eigenlijk?

Decennia lang draaide het Amerikaanse buitenlandbeleid om één land. Dit land was de antithese, de aartsvijand en een Evil Empire. Dit land was de Sovjet-Unie, nu beter bekend als de Russische Federatie. Er is veel veranderd sinds Boris Jeltsin een tank beklom en de communistische hardliners voor altijd een halt toeriep. Al tijdens de Golfoorlog van begin 1991 speelde Gorbatsjov tweede viool naast George W. H. Bush en na toetreding van enkele voornamelijke Warschaupact landen tot de NAVO lijkt de Russische rol van boze grootmacht grotendeels uitgespeeld. Maar is dit ook zo en hoe moet een Amerikaanse president omgaan met de voormalige ‘andere wereldmacht’?

Obama gaat een zwaar weekend tegemoet. Leden van zijn staf zullen de komende twee dagen in Istanboel in onderhandeling treden met afgevaardigden van de Islamitische Republiek Iran. Dat deze gesprekken op niets zullen uitlopen is een gegeven, maar toch worden ze niet zonder reden gehouden.

Noord-Korea is op dit moment zo mogelijk het meest irritante land op aarde in de ogen van veel Amerikanen. Het is straatarm, compleet geïsoleerd, extreem brutaal en bewapend met een onbekend aantal nucleaire wapens. Zelfs tussen de Republikeinen en Obama bestaat er weinig frictie over de status van het Stalinistische landje. Toch is Noord-Korea een belangrijk land om in deze reeks naar voren te laten komen, omdat het, in zelfs grotere mate dan Iran, Amerika’s macht volledig weet te tarten. Het communistische land heeft zoveel destructieve mogelijkheden tegen zijn zuidelijk naamgenoot dat elke vorm van militair ingrijpen onmogelijk is. Noord-Korea gebruikt deze troef om voedsel- en andere hulp af te persen van het Westen, Zuid-Korea en Japan. Daarnaast kan het altijd rekenen op diplomatieke steun van het machtige communistische buurland China, dat op haar beurt liever geen verenigd kapitalistisch Korea naast zich heeft.

In VerkiezingenVS: de strijd begint gaat RTL-correspondent Erik Mouthaan ditmaal naar Cuba. Het eiland speelt nog altijd een rol in het buitenlands beleid van de Verenigde Staten. Veel Cubanen vluchten naar Florida, terwijl Amerika aan Cuba een handels- en reisembargo heeft opgelegd. Welke rol zal dit land spelen in de verkiezingen?

Israël. Aan de ene kant een van Amerika’s trouwste en nauwste bondgenoten, aan de andere kant een significant veiligheidsrisico en constante smet op Amerika’s internationale vaandel. Complicerende factoren zijn de bijzonder machtige Amerikaanse pro-Israëlische lobby groepen, conservatieve Amerikaanse christenen, de War Against Terror, de Westerse anti-islam-tendens, het feit dat Israël de enige echte democratie in het Midden-Oosten is, het Holocaust schuldgevoel en de militair-industriële verstrengeling. Kortom, elke Amerikaanse presidentskandidaat zal zich in grote mate moeten bezighouden met Israël en Israëlische belangen.